ساکن خیابان نوزدهم

کسیو داری دروازه هاتو بیاره خونه باهات؟ 

منم مجید ..

وقتی میفهمی که همه ی داشته هات عملا هیچی بوده واقعا نابود کننده ست

بعد از اینکه پام شکست چند بار با پوست و جونم این رو حس کردم :)

حداقل اون یک دروازه ای رو داشت که بهش بنازه، ما همونم نداریم. عملاً از درون پوچیم؛ البته بد هم نیست، چون آزادِ آزادی، رهایِ رها.

آره گمونم

:((

تنهاییش برام خیلی غم انگیز بود. ولی اونجاییش ناراحت ترم کرد که اونایی که تنها گذاشته بودنش همه "باهم" بودن.

چقدرررر بد بووووده

خیلی خیلی

خب... بستگی داره قضیه رو چه طوری دیده باشه... اون قضیه میتونست بهش نشون بده دوست واقعی کیه و کی اونو به خاطر خودش میخواد نه تیر دروازه هاش

خیلی :)

این لحظات مسیر زندگی آدمو تغییر میده... دقیقا میدونم چه حسیه...

یه تنهایی همیشگی، ترس از اجتماع، تلاش برای  وابسته نشدن به هیچکس و هیچ چیز، و یک عمر کابوس صدایی که کسی نمیشنوه یا حرفی که بقیه بهش میخندن، یا کار درستی که مورد هجوم یه عده است! ترس همیشگی از محاصره شدن یا طرد شدن...

نه. 

تغییرات جالبی نیست! Trust me! 

ولی شاید تنها فایده اش اینه که زودتر از اینکه پیر بشه رسم "بازی" رو فهمید. زودتر فهمید تو دار دنیا گنده ترین دروازه هام به درد نمیخورن... زودتر فهمید هیچی تو این دنیا نداره... پس شاید وقت باشه یه کاری برا خودش بکنه...

زودتر از اینکه سیبیلاش درآد غرورش شکست، یاد میگیره پس مغرور نشه چون درد شکستنش یادشه...

تو هر زمینی بازی نمیکنه؛ 

اگرم بکنه برای هربازی، خودشو واسه بدترین شرایط آماده میکنه... 

با یاد خنده ها و جکهای همونایی که خودش و دروازه شو شکستن، دیگه به لبخند هیچکس صد در صد اعتماد نمیکنه...*

و هر چیزی، هرجایی همون واقعه رو یادش میندازه. حتی یه پست، تو یک وبلاگ... 

-------------

* حالا که میبینم، فوایدشم همچین شیرین نیس. ولی خب فوایده دیگه. مث دارو :) 

از بچگی عاشق فوتبال بودم و میفهمم چقد سخته

چون بدترین درد برام تو بچگی این بود که بگن: دیگه باهات بازی نمی کنیم! درد زیادی داشت ولی بازم به عشق توپ و فوتبال وهیجان همیشگیش که دیوانش بودم تنهایی ام بازی میکردم :)

اما حالا... خیلی چیزا تغییر کرده

اون عشقه نیست هدفه که براش له له بزنی نیست روشنایی انتهای تونل پیدا نیست وگرنه همه یاد گرفتن تنهایی رو