از بدترین شکست ها ...

این که عشقت ترکت کند و برود درد خیلی بدیست ... ولی هیچ چیز بدتر از این نیست که سرت را برگردانی و بعد ببینی داداشت ته دیگت را خورده :(

 

والا ! ته دیگه است شوخی که نیست :)))

بلاگفا هم تقصیر همینه ، من میدونم :)))

پس اگر دسته جمعی به فنا رفتیم تعجب نکنید :)))

 

+بعدا: به نظر این مطلب از وبلاگ نیکولای عزیز حذف شده ، عفو کنن دوستان :)

از ماجرای بیمکسِ خیابان نوزدهم

اگر در مورد تصویر حک شده در همین گوشه از آبادی ما بپرسید ، باید بگویم که شخصیت بیمکس به ما نسبت داده شد . آن هم از طرف دوستی شفیق و رفیق . و اگر راستش را بخواهید خیلی هم خوشحال شدم از شنیدن این حرف. کاری به سادگی و حتی خِنگی این شخصیت در برخی موارد ندارم ، "مجید خیلی دوست دارد ربات گونه مهربان باشد ..."

داغ دلم تازه شد

 

آن گزینه ی آخر را که دیدم یاد جام جهانی افتادم ... حیف آن همه پولی که از جیب خود در صندوق مدرسه اندوختیم برای کمک به این ها ! خودمان کردیم که لعنت بر خودمان باد :)))

از ریشه و بن داغونم :)

من واقعا میتونستم یه وبلاگ نویس ایده آل باشم ، اما فقط یه مشکل دارم برای نوشتن . اونم یک سوال یک کلمه ایه : "چی؟"

 

بوخودا !

آن بلاگفای ... بلاگفا :)

حداقل راه سبزم را بدهید ... تنها مطالب با ارزش برای من در آن خراب شده همان دو سه تا بودند ...

از همین شروع های مزخرف ...

همیشه ی عمرم از دوباره کاری متنفر بودم . تا حدی که به سبب همین دوباره کاری ها حاضر بودم به طور کل آن امرِ شاید هم مهم را ببوسم و کنار بگذارم . 

بالاخره انسان هم خسته می شود از اینکه که بیاید و سه بار در سه مکان مختلف سه بار بنویسد "ساکن خیابان نوزدهم" و در بخشی دیگر "روزنوشت های من :)" و در یک بخش دیگر "آنچه که میخواهم باشم ، حداقل خودم :)" ! خلاصه که جناب آقای بلاگفا ، آواره مان کردی بدجور ، حال که ما نیستیم ، بترکد آن هاست کوفتی که پرپر کرد مطالب ما را :)

روح تو!

روح تو!

روزها.... ماه ها....سال ها..... دعا کردم که خداوند مرا آسمان کند. پروردگار مرا آسمان کرد! 

ولی باز....

نتوانستم تو را به خاطر روح بزرگت در آغوش بگیرم

+از لابه لای نوشته هایم

پنجشنبه یکم اسفند ۱۳۹۲ - آرتمیز  | 

بخند

بخند

میخندم و از دنیا انتقام میگیرم ....

شنبه بیست و ششم بهمن ۱۳۹۲ - مجید  | 

خاص نگاه کن!

خاص نگاه کن!

خیلی وقت ها از اینکه همه چیز تکراریست گله می کنیم. از روزمرگی ها خسته می شویم. از این که هرروز همان کارهای همیشگی و همان مکان های تکراری می رویم ناراحتیم.درحالی که همه چیز به نگاه ما بستگی دارد. هرروز میتوانیم خاص نگاه کنیم تا همه چیز متفاوت شود. همین آینه! با وجود اینکه چهره ی خود را حفظیم هرروز بارها و بارها به آینه نگاه میکنیم. راز آینه چیست؟ با هربار تماشا تغییری کوچک میبینیم. امکان ندارد در دوبار دیدن چهره ی خودمان را یکسان ببینیم. بیایید به هرروز مثل آینه نگاه کنیم. هرکاری که به نظرمان تکراریست حتما نکته ی کوچک متفاوت دارد درونش. خاص نگاه کن تا همه چیز خاص شود!

*تکراری بودن هرچیزی بخاطر تکراری بودن نگاهت است!

سه شنبه بیست و دوم بهمن ۱۳۹۲ - آرتمیز  |