یکم اینجا مجنون عصبی بود

تو عاشقم باش

من خودم به شخصه دهان جدایی را سرویس خواهم کرد

(کلیک)

پیوست شود به نیمه شعبان و ماه رمضان

نه از محرم خاطره ی خاصی ندارم :)))

منحصر به من

یکی از بهترین حس های دنیا اینه که بری وبلاگ مورد علاقتو بخونی ، بعد همون ابتدا که وارد میشی عکس هدرش رو ببینی که کار خودته ، یه احساس قشنگیه که مطمئنم خیلیاتون نمیتونید تجربه ش کنید :]

یا مثلا بری داخل صفحه ی اینستاگرام خواننده محبوبت و کپشن عکسی که خودت ازش گرفتی رو بخونی . البته این رو هنوز تجربه ش نکردم ولی مطمئنم خیلی میتونه شیرین باشه .

کلا خیلی انحصار طلبم من ، میدونید ؟ :)))

روز وبلاگستان فارسی

We blog, in a broken world, named "Weblog" :)

Happy persian bloggers day :)

خوبه حال من

این روزا توی اینستاگرام و تلگرام و از اینجور کوفت و زهرمار ها اسم خواننده های زیادی رو میشنوم که معروف شدن و شنیده میشن . ولی برخلاف اینکه حساسیت خیلی بالایی توی پسندیدن صدای افراد ندارم از کار هیچکدومشون خوشم نیومده . سیامک عباسی اما از اونایی بود که واقعا از کارش لذت بردم و عملا یه روزم رو ساخت :)

خوبه حال من - سیامک عباسی

گوش بدید و حسابی خوش بگذرونید :]

این بود زندگی ...

میزی برای کار

کاری برای تخت

تختی برای خواب

خوابی برای جان

جانی برای مرگ

مرگی برای یاد

یادی برای سنگ

این بود زندگی ...

این بود زندگی | محسن چاوشی

 

شماها رو نمیدونم . اما تقریبا اکثر اتفاقاتی که در طول سال فقط یکبار برای آدم میوفته خاطراتش توی ذهنم من خیلی میمونه . قبلا هم در مورد چند تاشون حرف زدم ، ماه رمضون ، نیمه ی شعبان ،‌ ... . تولدم هم یکی از اون اتفاق هاست .

و همیشه ، این اتفاق ها وقتی تاریخ یادبودشون فرا میرسه خاطرات گذشته شون هم برام تداعی میشه ؛ اینکه قبلا توی این روز چه وضعیتی داشتم ، خوشحال بودم ، غمگین بودم ، کی بودم و با کیا بودم . ناخودآگاهه ، هر چیزی رو فراموش کنم این اتفاق ها رو فراموش نمی کنم .

دوست ندارم اوقات تلخی کنم و از مقایسه 16ام مرداد امسال و سالهای پیش حرف بزنم ، اما خواستم برای اولین بار ، طی این چند سال ، توی وبلاگم بنویسم ، که امروز تولدمه :)

دختر

دیگه چیکار کنیم دیگه ، روزتون مبارک :))

Design by me

رادیو

اول اینکه تبریک میگم به علی عزیز بخاطر طرح جدید و زیبایی که برای مینیمالِ رادیو زد . خسته نباشی علی جان .

و مورد بعد اینکه در حدود دو هفته هست که بنده بخاطر مشغله ها و دردسرهای کاریم دیگه با رادیو همکاری ندارم . از همینجا برای رفقای گلم آرزوی موفقیت و شادی روزافزون دارم . بعنوان یک طرفدار همیشه همراهتون هستم :]

 

سخنی با یاسِ لجباز

بیین یاس / ناز / گل یخ یا هر چیزی که می‌نامندت ، این سومین باری است که می‌روم و از مغازه‌دار میگیرمت و میگذارمت توی حیاط . یکبار کم آب دادم خشک شدی ، یکبار زیاد آب دادم خشک شدی ، خاک هم اصلا توپ ، محبت هم که کلا کردم ولی بازهم خشک شدی . اصلا آن روز یکی از خواهرانت را دیدم در یک باغچه کنار خیابان که کسی محل سگ هم بهش نمیگذاشت ، اما عین چی بزرگ شده بود و گل های قشنگ صورتی اش شکفته بود . ایندفعه نـــاموسا مثل یک دختر خوب بمان و رشد کن ؛ قول می‌دهم عاشقت نباشم و محل سگ هم بهت نگذارم .

 

مادر

اول این را بخونید

خانه ی مادربزرگ تا چند سال پیش بهترین جای دنیا بود ... تابستان ها شاید از 7 روز هفته 5 روزش را آنجا بودیم . شب که میشد حدود 10 نفر آدم ، شایدم بیشتر ، شب ها ردیفی توی حیاط میخوابیدیم و مست و میشدیم از بوی شب بوهای حیاط مادربزرگ . اصلا من مطمئنم حداقل نصف آن جمعیت تا نیم ساعت قبل از خواب آنجا دراز میکشیدند و به گل های کوچیک شب بوها نگاه می کردند و اینقدر آرام میشدند که به خواب می رفتند .

وقتی خانه ی مادربزرگ میرفتیم انگار هیچ تلویزیونی وجود نداشت . صدای خنده ای در اتاق ها و خانه پر بود که تلویزیون یک لحظه اش را هم نمیتوانست برایمان بسازد .

بعد از ظهر ها مادر (همه به مامان بزرگمان میگفتیم مادر) یک ظرف خیلی بزرگ از طالبی تراشیده شده پر میکرد ، داخلش یخ و شکر میریخت و میرفتیم توی حیاط و با هم میخوردیم .

دایی ممدم (دوست داشت بگوییم ممد ، نه محمد) نان پنیر انگور درست می کرد ، نان و پنیر و انگوری که هیچوقت هیج جای دنیا نمیتوانست آنقدر به آدم بچسبد و خوشمزه باشد ... چهارشنبه سوری ها محال بود دایی یادش برود که ییه دسته ی بزرگ از ترقه های جور و واجور برایمان بخرد . از هر چیزی که فکرش را بکنید برایمان میخرید تا لبخند را روی لبهایمان ببیند ... البته کلا دایی بازار خیلی میرفت ، کارش آنجا بود . و هروقت که برمیگشت محال بود توی دستانش پفک و چیپس نباشد . پفک و چیپس هایی که فقط بخاطر اینکه دایی برایمان خریده از هر چیز دیگری برایمان خوشمزه تر بود .

مطمئنم اگر یکی از آن زمان ما فیلم میگرفت و نشان تمام عالم میداد ، کل جهان به حال ما غبطه می خوردند و آرزوی داشتن لحظه هامان را میکردند . همه چیز اینقدر خوب بود که هیچکس به پایان آن لحظات فکر نمیکرد ... تا روزی که دایی ممد با یک موتور تصادف کرد و سه ماه در مسیر بیمارستان و خانه رفت و آمد میکرد . تا اینکه یک روز من و مامان برای کمک آمده بودیم ، من با دایی خداحافظی کردم و به سختی جواب داد خداحافظ . از خانه شان حرکت کردیم . به خانه که رسیدیم تلفن زنگ زد ... مادر بود ، خبر بد داشت ...

بعد از دایی ممد دیگر هیچوقت شب بوها زیبایی قبل را نداشتند ، طالبی ها و نان پنیر انگور ها هم هیچوقت آن همیشگیهایشان نشدند ... اما باز دلمان به بودن مادر خوش بود و گرم . تا وقتی که یک روز ساعت 6 و نیم صبح تلفن خانه زنگ زد ، مادر بود که با مامانم کار داشت ، حالش بد بود . مامانم رفت آنجا ، من رفتم جای دیگر ، کار داشتم . ساعت 1 رسیدم . همان موقع تلفن زنگ زد ، مامان بود ، خبر بد داشت ...

+ خانومِ لبخندِ رفیقِ جان ، همیشه بنویس ، بیشتر از قبل :)