آتل

خب، بالاخره امشب از یک دوره‌ی دوهفته‌ای نقاهت و یک آتل چهارمحوره‌ی زانو خلاص شدم. لحظه‌ای که زانویم به اندازه‌ی یک پرتقال تامسون باد کرده بود و کشکک زانویم در رقیق‌ترین حالت ممکن بود را از یاد نمی‌برم. این‌قدر ترسیدم که سرم گیج رفت و چند ثانیه روی زمین دراز کشیدم تا احوالم بهتر شود. آب خواستم، مادرم داد، بهتر شدم. این در و آن درِ بیمارستان دولتی زدن نهایتا میخ کوبیدن توی مغز سر را تداعی می‌کند. انگار که قرار نیست این بیمارستان‌های کوفتی درست شوند. نهایتا بعد از عکسی که از رویش تشخیص ندادند چه مرگ پایم است، آزمایش ام آر آی معلوم کرد که مقدار قابل توجهی لخته‌ی خون و یک مایعی داخل زانویم جمع شده است (آزمایش را خودم خواندم، به سختی)

درمان هم نشد که در همان بیمارستان کوفتی دولتی انجام شود، گذرمان به بیمارستان خصوصی افتاد که بعد از اتمام کار آدم دلش می‌خواست هی مریضِ بیمارستان خصوصی شود، جدی می‌گویم، آن‌جا واقعا خوب برخورد می‌کنند، انگار آمدی لباس بخری.

قسمت سخت ماجرا اما نه ورم بود نه درد، سخت آن‌جایی بود که برای پوشیدن شلوار و جوراب باید از مادرم کمک می‌گرفتم، یک بار هم ناخن‌هایم را گرفت. دیگر هر استیصالی که ناشی از ضعف در خم کردن پا باشد را شما تصور کنید. واقعا قرار است سی سال دیگر به شرط زنده ماندن، من به این کمک گرفتن‌ها عادت کنم؟ پدرم هم مثل من است، او در این سن دارد کلنجار می‌رود که چگونه قرار است چند سال دیگر به این کمک‌ها عادت کند؟ پدرم هم مثل من توی خلوتش برای این ناتوانی گریه می‌کند؟

+ در تمام طول این زمان نقاهت دوست نداشتم به کسی چیزی بگویم از این اتفاق، مگر به اجبار و یا سرریز شدن که خداروشکر نشد، خیلی کم شد. ولی آن‌جایی که فقط یک بار تلاش کردم ترحم بخرم و توجه بگیرم، تیرم‌ به سنگ خورد. ای لعنت به این نافهمی که یا ترجیحتان است و یا درونتان نهادینه.

+ این‌ها را می‌نویسم که بماند و بعدا ببینم بهشان بخندم ها، ترحم نمی‌خرم. شاید هم می‌خرم البته، نمی‌دانم، چه گیری است که داده‌ام و روی آن پایبندم؟

سرمایه

یک بار وقتی از مشکلات کاری‌ام سرسام گرفته بودم و در درماندگی کامل به سر می‌بردم به اصرار یکی از رفقایم با او در این مورد به صحبت نشستم. اجازه دهید از این‌که مشکل چه بود و چه شد چیزی بازگو نکنم، اما بدانید از کار بود.

در میانه حرف‌هایم بودم که به زور توانسته بودم از یک جایی شروعش کنم و با به هم چسباندن نخ‌های جملات مختلف، به زحمت ادامه‌اش می‌دادم. به جایی رسیده بود که با حرف زدن سرگرم شده بودم و رفیقم به من گوش می‌داد. وقتی حرفم تمام شد جمله‌ای شنیدم که به نظرم درست‌ترین منطق در مورد افرادی است که شما در حال کار با آنان هستید، چه زیر مجموعه‌شان باشید، چه مدیرشان و چه در موقعیتی یکسان. گفت: «ببین مجید، همه آدم‌هایی که با ما در ارتباط هستند پیش ما یک سرمایه دارند که به هیچ عنوان نمی‌توانی آن را مادی تلقی کنی. اگر بخواهم بیشتر از این سرمایه برایت بگویم این‌طور است که فرض کن دوست تو با تو همکار می‌شود. روزی می‌رسد که تو مجبور می‌شوی از او درخواست کنی ساعات بیشتری را برای کار در شرکت بماند و او با کمال میل قبول می‌کند. این قبول زحمت از کجا می‌آید؟ اضافه حقوق؟ نه. قبول این درخواست وابسته به سرمایه‌ایست که تو پیش دوستت داری. مثلا در این مورد این سرمایه می‌تواند از رفاقت قدیمی‌ات با اون به وجود آمده باشد. یا در مورد مدیری که به تازگی به مجموعه‌اش اضافه شدی، اعتمادی که تو نسبت به مدیر و مجموعه پیدا کردی سرمایه‌ایست که به وجود آمده. اما موضوع این‌جاست که با هر درخواست اضافه کار، دیرکرد پرداخت حقوق و هر مورد کمی نامتعارف دیگری، تو بخشی از این سرمایه را خرج می‌کنی. این سرمایه خرج می‌شود و خرج می‌شود تا جایی که می‌بینی رفتار تو با مدیرت مثل سابق نیست و نسبت به این‌چنین درخواست‌هایی واکنشی مثبت نداری، یا رفیق و همکار تو دیگر حاضر نیست از وقت آزاد خود بزند تا به کارهای عقب‌مانده شرکت برسد. این نقطه، نقطه‌ی ترسناکی‌ست. احتمالا این‌جا می‌توانی اطمینان پیدا کنی که تو و دوستت، یا تو و مدیرت نمی‌توانید همکاری دل‌چسبی برای از این‌جا به بعدِ ماجرا داشته باشید.»

به این چند جمله خیلی فکر کردم و به نظرم این‌قدر منطق درستی بود می‌شد از بابت آن به چند نتیجه دیگر هم رسید. یکی این‌که این سرمایه بر پایه صداقت و درستی شما، و در مواردی با شارلاتان بودن شما، برای طرف مقابلتان به دست می‌آید. اما خب سر این سرمایه‌گذاری را نمی‌توان گول مالید، سرمایه آدم شارلاتان زود از دستش می‌رود. ولی فکر من با سرمایه‌ایست که با صداقت به دست آمده و هرچند بعد از دیرزمانی آن هم از بین می‌رود، و این خیلی خیلی ترسناک است. یکی هم این‌که «اون که رفته دیگه هیچ‌وقت نمیاد» در مورد این سرمایه بیشتر کاربرد دارد تا معشوقه آدم. و واقعا نمی‌دانم با چقدر جان کندن یا حتی شارلاتان‌بازی شما می‌توانید این سرمایه را برگردانید.

تمام شد. هم متن، و هم سرمایه‌ای که عزیزانی پیش من داشتند.

که از متن رفتم توی حاشیه

قرار بر این بود که از حواشی زندگی‌ام کم کنم و به کار و کار بپردازم. کار و کار تاکید بر یک امر مشترک نیست. منظور کاری است که در حال حاضر از آن درامد کسب می‌کنم و کاری است که قرار است از آن درامد کسب کنم. بهتر است بگویم کار و تمرین. این قراری بود که گذاشتم با خودم. اما حالا...

اما حالا، حواشی زندگی‌ام که آن‌ها هم شامل تعدادی کار می‌شوند اتفاقا، دارند متن من را دچار نوسان می‌کنند. به واسطه‌شان یک وقتی به کارم نمی‌رسم، یک وقتی به تمرینم. مسئله از آن‌جایی خطرناک‌تر می‌شود که مسئولیت و کسب درامد جدی‌تر از حواشی، پایش به کار باز می‌شود. این شرایط زمانی اتفاق می‌افتد که شما در اعماق دل خود از قرار گرفتن در متن یک حاشیه لذت ببرید؛ و اگر نه، قطعا مسئولیت انجام این حواشی را بر عهده نمی‌گرفتید.

در اختیار داشتن دریایی از تخصص به عمق یک سانتی‌متر، چنین عوارضی هم دارد. باید مجدداً دستی به سر فرایند زندگی روزمره‌ام بکشم گمانم.

+ شما تکلیفتان با متن و حواشی زندگیتان چطور است؟ خیلی مشتاقم درباره‌اش بخوانم. اصلا اگر در شرایطی مشابه من به سر می‌برید / برده‌اید، راهکاری برای مدیریت آن، و یا رهایی از آن به کار گرفته‌اید؟

++ این امتحانات هم که کمر بر باردار کردن ما بسته‌اند.

از کمالات دوستان خوش‌صدا

اتفاقی که اخیرا حالم را بهتر کرد دیدن چهره و شنیدن صدای یک دوستِ تازه است که از دریچه آن ماهپاره (به قول مادر بزرگم) با موسیقی جدید گروهشان به اسم "دی بلال" پخش شد. موسیقی به زبان بختیاری است، خواننده خانم است و صدایی به‌شدت عجیب و گیرا دارد، و هر لحظه من را بیشتر برای نوشتن در اینجا در موردش تهییج کرد.

بشنوید "موسیقی دی بلال از گروه ارغوانه" را.

در ستایش بی‌نامی

آن‌جایی که عکس‌هایت حرف می‌زنند و نام تو چندان اهمیتی ندارد، آن‌جا نقطه‌ای از خشنودی‌ست که از بی‌‌نامی لذت ببری!

 

+ یاد گرفتم!

کوتاه و پویا

پدرم رمز پویاش رو یادداشت کرد و گذاشت توی جیب پیرهنش. این لحظه‌ی سورئال هزار بار تقدیم تو باد :)))

مرثیه‌ی بدترین نوع تنهایی

یه خاطره پررنگ من از کودکیم دارم.
یه دوستی بود که موقع فوتبال بازی کردن دو تا تیردروازه گل‌کوچیک داشت که با کمک بچه‌ها میاورد چند تا خیابون اونورتر فوتبال بازی می‌کردیم. یه بار سر یه مسئله‌ای بچه‌ها با این دعوا کردن دروازه‌هاشم پرت کردن سمتش. تنهاترین شده بود عملا، من کمکش کردم دروازه‌هاش رو تا خونه برد، اونم خیلی ازم تشکر کرد. ولی حس اون لحظه‌ای که همه چیز جلوی چشمش خراب شد، استیصالش وقتی دروازه‌ها رو انداختن سمتش و جوش یه طرف یکی از دروازه‌ها شکست و این‌که هیچ‌کس رو برای دفاع از خودش نداشت عجیب بود. مطمئنم کمک من مرهم کافی‌ای نبود برای دردی که داشت بهش فکر می‌کرد.
حقیقتِ موضوع اینه که من توی این چند وقت بارها این مدل تنهایی رو تجربه کردم و هربار این خاطره توی ذهنم مرور شده. و به‌نظرم این از بدترین مدل‌های تنهایی‌ست.

نادیده بگیرید

من دارم به گذشته‌ام برمی‌گردم. کدام گذشته؟ گذشته‌ای که در آن نوجوانی پانزده شانزده ساله با کوچک‌ترین ناملایمت و خشم به گریه‌ی بی‌صدا می‌افتاد و مدام تلاش می‌کرد آن را پنهان کند، که نمی‌شد. حالا چرا دارم این‌ها را اینجا می‌نویسم؟ چون که دارم می‌ترکم از ناملایمت‌ها، از اتفاقات و ترکیب‌شان با ناملایمت‌ها. در من امروز هیچ اتفاقی تماشایی نیست. کاش حتی وقت‌تان را صرف خواندن این چند خط نکنید. اگر هم کردید نادیده بگیرید و بر من ببخشید این حجم آشوب را. شاید این نوشتن مرهم باشد، وقتی که نه سکوت درمان بود، نه فریاد، نه زمان. و نه توانی بود برای مقابله. حقیقتِ این روزهای من به همین اندازه خاکستری‌ست.

جُرمِ چشم‌ها

دو سه گلدان که جان و دلم برای‌شان آب است، دیدگان نحیفم که با بغل‌گرفتنِ چشم‌هایت هزاران سال نیکوتین را محتاج می‌شوند. چهره‌ای در هم که هیچ‌گاه به روی آوردنِ زیبایی‌ات را نتوانست. قلبی که با نبودنت آرام‌تر می‌تپد اما تنگ‌تر می‌کند دنیایم را.

این تمام توانِ من برای زیباتر به‌نظر رسیدن است، می‌توانی بپذیری این آدم بی‌شکل را؟

محلی امن برای معترضین حرف گوش کن

خبری منتشر شده به نقل از معاون حقوقی رئیس جمهور. محتوای خبر هم این است که محلی باید برای اعتراضات مردمی به‌صورت امن تامین شود تا هم نیروی انتظامی بتواند در آن امنیت را برقرار کند و همچنین از بروز صحنه‌های خشن جلوگیری شود.

حقیقت من که خیلی از این ایده استقبال کردم و با خود گفتم چرا تاکنون چنین چیزی به ذهن بقیه مسئولین نرسیده بود. پیشنهادم هم این است که یک محل سرسبز و البته با حصارهای چوبی با ارتفاع نهایتا ۱ متر تعبیه شود که ما برویم آنجا و اعتراضات خود را به گوش مسئولین برسانیم. فقط یک ناظر با فلوت یا نی هم باید باشد که ما را به سمت محل هدایت کند و پس از ورود ما به محل، در چوبی مزرعه را به روی‌مان ببندد تا خدای نکرده عددی از ما فکر فرار به ذهنش نرسد. چمن هم که هست و به‌راحتی می‌توانیم از آن تغذیه کنیم و نهایتا بعد از نهار یک اعتراضی به گوش مسئول محترم برسانیم!

+جنیدی: محلی امن باید برای معترضین تامین شود